Dowodem na to, iż otarcie naskórka powstało za życie jest uwidocznienie towarzyszącego mu podbiegnięcia krwawego, aczkolwiek w przypadku gdy siła działa stycznie (np. ciągnięcie) podbiegnięcia może nie być. Otarcia naskórka mogą stanowić odwzorowanie narzędzia, zwłaszcza jeżeli jego powierzchnia jest stosunkowo niewielka. W różnicowaniu istotne jest oddzielenie od otarć naskórka zmian spowodowanych przez wysychanie oraz drobne owady, w czym najistotniejszą rolę gra doświadczenie obducenta.

Podbiegnięcia krwawe (sugillationes): powstają w momencie wynaczynienia się krwi z przerwanych naczyń krwionośnych do otaczających tkanek miękkich, przy utrzymanym krążeniu pod dostatecznym ciśnieniem. Tak więc nie dotyczą one tylko tkanki podskórnej ale także narządów wewnętrznych, takich jak mięśnie, wątroba, płuca itp. Powstają od zadziałania narzędzia twardego, tępego/tępokrawędzistego. Częstym problemem jest wyróżnienie podbiegnięć krwawych w tkance podskórnej w obrębie dobrze wysyconych plam pośmiertnych. W przypadku, krótkiego czasu jaki upłynął od zgonu (1-2 dni) w momencie nacięcia skóry w badanym miejscu, w przypadku plam pośmiertnych widoczna krew będzie wypływać jedynie z przeciętych naczyń krwionośnych (będzie można ją zetrzeć, natomiast podbiegnięcie krwawe nie znika pomimo przecierania. Jednakże wraz z upływem czasu dochodzi do przesiąkania krwi przez ścianę naczyń i podbarwiania okolicznych tkanek co w dużej mierze uniemożliwia makroskopowe odróżnienie zmian przeżyciowych od pośmiertnych, pomocne mogą być badania histopatologiczne. Kształt podbiegnięcia krwawego może być pomocny w identyfikacji narzędzia. I tak np. pasmowate zasinienia mogą odpowiadać pałce, kijowi itp. W przypadku uderzenia płaskim przedmiotem (deska, pasek) obrażenie może przybrać kształć dwóch równoległych pasm zasinienia biegnących w pewnej odległości od siebie, ta odległość w przybliżeniu odpowiada szerokości narzędzia co może być pomocne przy jego identyfikacji. Są pewne lokalizacja na ciele gdzie podbiegnięcie krwawe może sugerować obrażenia wewnętrzne. Np. zasinienie okolicy oczodołu (tzw. siniec okularowy) może wskazywać na złamanie przedniego dołu czaszki. Zasinienie w okolicy zausznej, na wysokości wyrostka sutkowatego wskazuje na złamanie podstawy czaszki.

Rany tłuczone (vulnera contusa): powstają w momencie przerwania ciągłości przynajmniej całej grubości skóry w wyniku zadziałania narzędzia twardego, tępego/tępokrawędzistego. Zazwyczaj mają kształt nieregularny z odgałęzieniam lub nieregularny. Brzegi ran są nierówne, otarte z naskórka, w dnie mogą być widoczne „mostki tkankowe” – czyli włókna tkankowe biegnące w poprzek osi długiej rany. W miejscach gdzie skóra przylega bezpośrednio do kości (czaszki, łokcie, kolna) w momencie urazu może ona równo „pęknąć”, imitując ranę ciętą, w biegunach rany jednak można się zwykle dopatrzyć mostków łącznotkankowych. Kształt ran tłuczonych, a zwłaszcza wygląd ich brzegów może odwzorowywać kształt narzędzi. Np. kształt litery „L” mają rany zadane narzędziem zakończonym narożnikiem (młotek, deska itp.). W przypadku uderzenia np. łomem możliwe że brzegi rany będę posiadały regularne głębsze otarcia naskórka odpowiadające gwintowi lub wzorowi na trzonku. Stwierdzenie podbiegnięcia krwawego w okolicy rany dowodzi jej zażywciowości.

Rany darte (vulnera lacerata): powstają w przypadku przerwania ciągłości przynajmniej całej grubości skóry, gdy narzędzie tępe działo stycznie do powierzchni skóry, z wytworzeniem płata skórnego. Brzeg od strony gdzie zadziałam uraz jest zwykle otarty z naskórka i ukośnie ścięty. Stwierdzenie podbiegnięcia krwawego w okolicy rany dowodzi jej zażywciowości.

Rany kąsane (vulnera morsa): zalicza się do ran zadanych narzędziem tępokrawędzistym, którym są zęby ludzi i zwierząt (oczywiście to może być dyskusyjne). Cechą takich ran jest możliwość identyfikacji sprawcy na podstawie uzębienie (zwłaszcza jeżeli są jakieś cechy indywidualne) ale złe gojenie się (ze względu na dużą ilość powikłań zakaźnych)

Rany kłute (vulnera icta): powstają w przypadku przerwania ciągłości przynajmniej całej grubości skóry przez narzędzie ostrokończyste, kończyste (nóż, kolec itp.). Rany są niewielkie i szerokością odpowiadają zwykle szerokości narzędzia (tj. jego najszerszego miejsca które wniknęło w ciało) Brzegi rany są gładkie, bez otarcia naskórka. Wygląd rany zależy od rodzaju narzędzia i kierunku zadziałania. Jeżeli narzędzie było z jednej strony ostre (np. nóż) to odpowiedni biegun rany będzie wąski, a przeciwny zaokrąglony. Przy urazie godzącym pod kątem brzeg rany będący powyżej ostrza może być lekko uniesiony co będzie sugerowało wniknięcie ostrza. W identyfikacji pomocna jest szerokości rany, kształt biegunów, czasem wokół rany odwzorowuje się rękojeść narzędzia. Obecność podbiegnięcia krwawe, świadczącego o zażyciowości, zwykle jest niewidoczna gołym okiem, i wymaga badania histopatologicznego

Rany cięte (vulnera incisiva): powstają w wyniku przerwania ciągłości przynajmniej całej grubości skóry po przez narzędzie o ostrej krawędzi tnącej. Brzegi rany są gładkie, bez otarcia naskórka, bez widocznego makroskopowo podbiegnięcia krwawego. Bieguny rany są ostre. Rana najgłębsza jest po środku i coraz płytsza idąc w kierunku biegunów.

Rany rąbane (vulnera caesa): powstają w wyniku przerwania ciągłości przynajmniej całej grubości skóry po przez zadziałania ciężkiego narzędzia ostrokrawędzistego, jednak o względnie tępej krawędzi (np. siekiera.) Brzegi rany są nierówne, strzępiaste, z wyraźnym, szerokim rąbkiem otarcia naskórka i wyraźnym podbiegnięciem krwawym. W dnie rany widoczne są zwykle mostki tkankowe.

Rany postrzałowe dzielimy na wlotowe i wylotowe. Każda z nich posiada własne indywidualne cechy. Rana wlotowa przy strzale oddanym z pewnej odległości ma kształt okrągłego otwory o średnicy zwykle nieco mniejszej niż przekrój pocisku. Przy postrzale skośny rana ma kształt owalny. Do stałych cech rany wlotowej należą: rąbek zabrudzenia (najbardziej wewnętrzny) i rąbek otarcia naskórka. Dalej od centrum rany zlokalizowane są ślady osamlenia (sadze) i ziarna prochu. Na podstawie powierzchnia na jakiej są te śladu zlokalizowane można w przybliżeniu oceniać odległość z jakiej oddano strzał. Rana wylotwa na ogół jest większa od wlotowej a jej kształt mniej regularny. Jej główną cechą jest brak rąbka zabrudzenia, strefy osmalenia i ziaren prochu. Rana wlotowa przy strzale z przyłożenia (broń dotyka skóry) różni się obrazem od klasycznej rany wlotowej i może być mylona z raną wylotową. Jednakże może posiadać pewne cechy pomagające ją rozpoznać. Charakterystyczne są obrażenia „sztancowe” powstające w momencie uniesienia skóry i tym samy odciśnięcia jej do lufy po przez gazy wnikające w głąb rany, powstaje w ten sposób odwzorowanie kształtu lufy. Sama rana może mieć kształt gwiazdy, a ziarna prochu można znaleźć w samym brzegu rany i w kanale.